Eskişehir’in Odunpazarı ilçesi Huzur Mahallesi’nde yaşayan Hüseyin Göçmen’in eşi, Ağustos 2020’de kalp krizi geçirerek hayatını kaybetti.
Eşini kaybeden şanssız baba, o devirlerde biri 2 buçuk, başkası 4 yaşındaki iki çocuğu ile yalnız kalırken, onlara hem analık hem de babalık yapmaya başladı.
Ayrıca 80 yaşındaki annesinin bakımını da üstlenen Göçmen, bütün zorluklara göğüs gerdi. Aşevinden aldığı yemekleri annesi ile çocuklarına yediren baba, 2 yıl evvel İsesini duyurmuş ve birçok yerden kendisine yardım geldiğini söylemişti.
Hala sistemli gelen yardımlarla hayatını sürdüren baba, çocuklarına ve annesine bakmaya devam ediyor.
OĞLU ANNESİNİ SORUYOR
İlkokula giden 6 ve 7 yaşlarındaki biri kız başkası erkek iki çocuğunu her gün okula bırakıp alan baba, çocuklarını çoklukla çoğunluğu anne olan öbür öğrencilerin velileri ile birlikte bekliyor.
7 yaşındaki oğlunun bazen, “Annem de artık bizi okuldan alsın” halinde serzenişte bulunduğunu söyleyen Hüseyin Göçmen, oğluna “Annen hasta ileriki günlerde gelecek” diyerek gerçeği ondan sakladığını tabir etti.
8 yaşındaki kızının durumun farkında olduğunu söyleyen baba, evlatlarının dünya üzerindeki en değerli varlık olduğunun altını çizdi.
Eşini kaybettiği periyottan bahseden Hüseyin Göçmen, “O vakit Osman 2 buçuk yaşındaydı. Kızım ise 4 yaşındaydı. İkisi de şimdi ilkokula gitmiyordu. Sonra okul hayatları başladı, okula gitmeye başladılar. Olağan sizin haberinizden sonra her şey çok değişti. Sağ olsun, insanlarımız çok yardımcı oldu.
Evlerimize kadar geldiler, ziyaret edenler oldu. Telefonla arayanlar, “Bir isteğiniz, isteğiniz olursa söyleyin” diyenler oldu. Halkımız, insanlarımız çok takviye oldu, sağ olsunlar.” dedi.
“ANNEN ŞU AN HASTA”
Çocukların hem anne hem de baba olmanın sıkıntı ve hoş yanlarından bahseden baba Hüseyin Göçmen, şöyle konuştu:
“Zor yanları da var, hoş yanları da. Güç tarafı, meskenin öbür işleri bize kaldığı için bu bizi yoruyor. Hoş yanı ise çocuklarla birlikte büyüyoruz. Onlarla birlikte adeta çocukluğumuzu tekrar yaşıyoruz. Her günümüz bu türlü geçiyor. Kızım, annesinin vefat ettiğini biliyordu. Oğlum ise o vakit daha küçüktü, o bilmiyor. Bazen soruyor, “Baba, annem de gelsin, okula almaya” diyor.
Ben de “Annen şu an pek müsait değil, biraz rahatsız, hastaneden çıkınca gelecek” diyorum. Onu bu türlü avutuyoruz. Genelde annelerini sorduklarında, oyunlarla geçiyor günlerimiz. Vallahi, evlat kadar bedelli bir şey yok bence. Herkes evladına sahip çıksın. Zira onlar beni hayata bağlıyor.”
News
